فاطمه (علیهاالسلام) را دریاب

على (عليه السّلام) نماز ظهر را خوانده به سوى منزل باز می گشت.
كنيزان را ديد در حالى به استقبال آن حضرت آمدند كه گريان و محزون بودند.
امام (عليه السّلام) به ايشان فرمود: چه خبر شده، چرا شما را ناراحت و مضطرب مى‏بينم؟! گفتند: يا امير المؤمنين! دختر عموى خود زهرا (علیهاالسلام) را درياب، گرچه گمان نمى‏كنيم حاصلى داشته باشد.
حضرت على (علیه السلام) به سرعت به سوى اتاق فاطمه (علیهاالسلام) رفت و بر آن بانو وارد شد، ناگاه ديد فاطمه (علیهاالسلام) در ميان بستر خويش (كتان سفيد مصرى) افتاده و به طرف راست و چپ مى‏غلطد.
على (عليه السّلام) ردا را از دوش خود و عمّامه را از سر مبارك خويش افكند و لباس خود را درآورد، آنگاه آمد و سر مبارك حضرت زهرا (علیهاالسلام) را به دامن گرفت و فرمود: اى زهرا!
ولى حضرت فاطمه (علیهاالسلام) سخنى نگفت. براى دومين بار فرمود: اى دخترِ محمّدِ مصطفى (صلی الله علیه وآله)! فاطمه زهرا (علیهاالسلام) باز جوابى نداد! على (عليه السّلام) براى سومين بار صدا زد:
اى دختر آن كسى كه زكات را در دامن عباى خود براى فقرا مى‏برد! جوابى نشنيد.
اى دختر آن كسى كه با ملائكه نماز خواند! حضرت زهرا (عليها السّلام) جوابى نداد.
على (عليه السّلام) صدا زد:
اى فاطمه (علیهاالسلام) با من سخن بگو! من پسر عموى تو، على بن ابى طالب هستم.
فاطمه (علیهاالسلام) چشمان خود را به روى او باز كرد، آنگاه آن بانو گريست و على (عليه السّلام) هم گريان شد و به زهراى اطهر (علیهاالسلام) فرمود: مگر تو را چه شده؟ من پسر عمويت على هستم.
فاطمه (علیهاالسلام) گفت: اى پسر عمو! من اكنون آن مرگى را مشاهده مى‏كنم كه نمى‏توان از دست آن گريخت.
منبع:
زندگانی حضرت زهرا(علیهاالسلام)، ترجمه ی بحارالانوار، ص609.