بسم الله الرحمن الرحیم…اللهم عجل لولیک الفرج والعافیه والنصر واجعلنا من خیر انصاره واعوانه والمستشهدین بین یدیه…

سلام اقا…
حالتان خوب است؟
چه می کنید با غربت و تنهایی ای که میراث پدران مظلومت بود و اکنون به شما رسیده است؟
اگر از حال ما بپرسید همه اش ملال است از دوری شما…
ملال است از دیدن حال و روز این روزهایمان…
از دیدن انسان نماهایی که به جایت نشسته اند و نسخه دنیا را می پیچند… برای اقتصادمان و دلارهایشان برنامه می ریزند… برای خانواده هایمان طرح می دهند… برای سیاست و مملکت داری مان نطق می کنند… برای امنیت و حریم مان نقشه می کشند و برای داشته هایمان پای میز مذاکره…یانه…میز محاکمه می کشندمان…

حال دنیایمان خوب نیست…

عده ای خوشبختند و خیلی ها نه… عده ای همه چیز دارند و خیلی ها هیچ… عده ای سازمان حقوق بشر دارند، شورای امنیت دارند، بانک جهانی دارند، اما سهم خیلی ها تنها کمیساریای عالی امور پناهندگان و اوارگان است و بس…
عده ای انقدر دارند که توان شمارشش را ندارند او خیلی ها انقدر ندارند که توان زنده ماندن…

بی تو سخت میگذرد بر ما… اقا…

نگذار به بی تو بودن عادت کنیم… نگذار درد و رنج هایمان را حاصل تقدیر بدانیم و راضی شویم به همیشه زیردست بودن، همیشه محروم ماندن، همیشه طعم استضعاف را چشیدن…
نگذار عادت کنیم که عده ای قلیل تصمیم بگیرند و عده ای کثیر تاوانش را دهند… نگذار عادت کنیم که وتو حقیست قانونی… نگذار به قانون هایشان عادت کنیم، به قانونگذارانشان، به مجریانشان، به قضاوتشان…
نگذار انچنان به بودنشان عادت کنیم که یادمان برود جای تو را گرفته اند، یادمان برود که حکومت حقی است که تنها به اهلش می رسد و هر که غیر او تکیه زند بر این مسند، ظلم کرده است بر بشریت… نگذار عادت کنیم بر این ظلم…

کاش… بیایی اقا…

بیا و به یادمان آور که حقمان این زندگی نیست، حقمان کوچک ماندن نیست، حقمان در حصار دنیا دست و پا زدن نیست…

به یادمان اور که آسمان و زمین با همه وسعتش برای ما تنگ است، ما آمده ایم که بزرگ شویم، آمده ایم که بی نهایت شویم…

بیا و از بنیان برکن نظامی را که جایزه صلح می دهد بر جلادانش و مدال افتخار می اویزد بر گردن گردنکشان…

بیا و نظمی نو درانداز تا بفهمند که حکومت رداییست که تنها برازنده قامت محمد (ص) و آل محمد (ص) است…